Drzewa otulone diamentową szadzią,
jakby ktoś je delikatnie watą poowijał.
Mienią się w słońcu na gałęzi...ach nanizane,
koraliki brylantowe, szlifowane w wielokąty,
odbijają kolorowe promienie słońca zimowego,
rzucając na białą, zamarzniętą ziemię,
niezliczone barwy tęczy.
Miękki, jak kołderka wełniana, puszysty śnieżek
otulił w parku ławki, huśtawki, plac zabaw dla dzieci.
Jest biało, przytulnie i miękko.
Dzieci kulig utworzyły, saneczki doczepiły,
jadą, jadą do lasu, dzwonią dzwonki srebrzyste,
hałasu narobiły i pognały w dal.
Cisza po nich została, zima jest taka biała,
miękka, srebrzysta, słoneczna i czysta.
Piękna Pani Biała.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz