22 lutego 2012Tylko ja


poprosiłeś dzisiaj by ci świat pokazać

 jakiego nie znałeś nigdy do tej pory

 i nie mogę przestać już się zastanawiać

 jak ociemniałemu ukazać kolory

 dam ci w ręce waty mięciusieńki kłębek

 lub musnę jedwabiem policzki nieśmiałe

 zanurz się w jej miękką delikatną głębię

 niech symbolizuje to co czyste białe

 niech będzie żelazem czerń przez moment dana

 niech smutek i żałość wyjdą dziś z ukrycia

 szepczesz ze ta barwa jest ci dobrze znana

 z nią sypiasz i witasz ranki swego życia

 aksamit otuli cię w noc granatową

 owiń więc materią wyczulone dłonie

 chyba tak najtrafniej opiszę to słowo

 gdy otrę nią miękko obolałe skronie

 poczuj płomień świecy ta ulotna chwila

 parzy – to purpura twej skóry dotyka

 gorąca jak miłość co ledwie się tliła

 dziś serce wciąż mocniej czerwienią przenika

 żółty twarz promieniem słonecznym poraża

 niebieskim chłód wody obmyje twe ciało

 tak wiele kolorów pragnę ci pokazać

 tyle barw tak cudnych a pomysłów mało

 jak ci dać podpowiedź by była najprostszą

 niech krzewy chropawe palce brązem grzeją

 pustka czasem w duszy powieje szarością

 zieleń pozostawię niech będzie nadzieją