Marzycielka

 marzycielką przyjaciele nazywają
 lecz nie wiedzą że
 mam w ten sposób bliżej do nieba
 potrzebuję wiele przyjaźni
 jak powietrza
 chcę by wszyscy zrozumieli
 dlaczego nocą wędruję po gwiazdach
 wiem że noszę głowę w chmurach
 całą sobą pragnę zapomnieć o tym co było
 więc piszę wiersze o moim świecie z marzeń
 na płatkach róży lub na użyczonym mi pyle gwiezdnym
 zapatrzona w zachody dumnego księżyca
 z duszą dziecka co nie chce dorosnąć
 siedzę cichutko zamyślona przy oknie
 słucham śpiewu ptaków bez końca
 pragnę obserwować przyjaźń
 odradzającą się jak trawa na łące
 nie zbywaj mnie przyjacielu
 proszę z pobłażliwym uśmiechem
 bo moje wiersze
 w zachwycie słuchają bogowie na Olimpie
 wie dusza i serce moje
 wie całe moje jestestwo
 że dobrze jest z szarej nicości
 przemieścić się w krainę z marzeń

 04.03.2010 Weronika