Wyleczyć się z samotności się nie da. Opisać się nie da, kiedy od kilkunastu lat człowiek spędza sam Święta. Nie znacie tego uczucia co to znaczy puste miejsce przy stole. Moja samotność jest z wyboru i tak ją pokochałam,ze jej nienawidzę. Przyczyny nie tylko obiektywne, zarówno w świecie realnych jak i wirtualnym gdzie szukałam chociaż znajomych nie  przyniosła oczekiwanych efektów. Rozumiem -przeszłość,ale dlaczego dalej mam z tym problem? Jest nast  kolejny rok Świat samotnych. "Ten" nawet mi nie zaproponował,że razem chociaż zjemy śniadanie. Jego zachowanie nie tylko wyprowadza mnie z równowagi również  staje się torturą. Powinnam być wśród bliskich a bliscy mojemu sercu albo odeszli a ci co pozostali są bardzo daleko. Jak wytłumaczyć dziwny ucisk na sercu?