Gdzieś na poboczu,
 gdzieś za ogródkiem rozmowę toczyli Radość ze Smutkiem...
 Radość do walki była gotowa,
 takie to rzekła do smutku słowa:
 -Co Ty wyczyniasz,
 nie jest Ci żal,
 że w ludzkich sercach tyle Twych fal?
 Czy wiesz jak ludzie wyglądają,
 kiedy Cię w swoich sercach mają?...
 Więc nie gość tam długo-
 mówię Ci,
 i swego miejsca ustąp mi...!
 Będą weseli i uśmiechnięci,
 nie jak przy Tobie,
 bardzo spięci...
 I niech Cię Smutku, wcale nie dziwi
 gdy ja w nich jestem-
 to są szczęśliwi <usmiech>
 Rzekł Smutek do Radości-
 -Oboje wiemy,
 że raz Ty,
 a raz ja w ludzkich sercach będziemy!