"...Świt zawsze był dla mnie kataklizmem. Świt otwierał dzień. Dzień obnażał świadomość. Reszta była napiętnowana i dokonywała się bezwolnie. Świadomość tylko nie była bezwolna, którą dzień obnażał.

Noc też obnażała, może jeszcze więcej nago, ale to była inna wstydliwość, mroczna, przytulna. Świt obnażał dużo mniej sprawnie i to właśnie było gorzej. Nie powoli wąskie pasma z nóg, brzucha i głowy. I to właśnie było gorzej.

Dobrze jeszcze, kiedy niebo i świt zasnute były ciemnymi chmurami, co było jak noc nieustająca albo nocy umiejętne naśladowanie, wszystko jedno. Słońce to całe płaty wydzierało od razu. I to było najgorzej.

Chyba że oczy zamykałem na krótką chwilę jeszcze trochę, co było jak noc nieustająca albo nocy umiejętne naśladowanie, i dotykało, obnażało mnie ciepło, rosnące jak rtęć w termometrze, albo słońce po niebie, wszystko jedno, chociaż właściwie nie bardzo wszystko jedno, bo trzeba się podnieść.

Od razu trzeba się podnieść, na nogi, nie na łokcie, bo z łokci tak miło się na powrót przechylić. Trzeba się podnieść i iść. Zawsze trzeba iść. Jak się nie ma gdzie iść, tym bardziej."

Edward Stachura